Babe, een buitengewone big

"Niet bij beesten in de buurt komen en geen beesten aanraken hè! Daar krijg je rabiës van" vertelt de mevrouw van de GGD mij terwijl ze op het formulier een vinkje bij rabiës zet. "Kun je dood aan gaan" vertrouwt ze me nog toe.

Op de camping midden in Bryce national park bestudeer ik een kikker die eigenlijk een hagedis wil zijn. Het lijf is van een kikker, maar hij heeft een klein staartje, net zoals een klein hagedisje. Op zijn rug zitten punten zoals bij een dinosaurus. De kikker is een soort Babe, het varkentje dat een hond wilde zijn, maar dan anders. Regelmatig zit hij op het pad dat ik loop om bij de toiletten te komen. En hij is niet bang, want als ik aan kom lopen, gaat hij geen centimeter aan de kant. Vervolgens begint er een staarwedstrijd. Ik staar naar de kikker en de kikker staart naar mij. Dan wachten we wie het eerst opgeeft en aan de kant gaat. De kikker wint altijd, want ik heb uiteraard nog het zorgvuldig gegeven advies van de mevrouw van de GGD in mijn hoofd. Ik keer dus om en zoek een ander pad richting de toiletten.

Op een avond keer ik terug van de toiletten op mijn nieuw gekozen pad. Met mijn headlight schijn ik zorgvuldig op de grond om te zien of meneer kikker niet op mijn nieuw gekozen pad is gaan zitten. Terwijl ik grondig het pad bestudeer, hoor ik naast me geritsel. Als ik mijn headlight opricht, kijk ik recht in de ogen van een enorm hert dat op nog geen meter afstand van mij staat. Wat volgt is een nieuwe en ongemakkelijke staarwedstrijd. Die uiteraard weer door mij wordt verloren. Teleurgesteld draai ik weer om. Kun je hier nou nergens rabiësvrij rondlopen?

Bij elk nationaal park krijg je bij de ingang wat formulieren met een plattegrond en informatie. Zo ook bij de ingang van Bryce. Mijn oog valt gelijk op een blokje tekst wat gaat over onweer. De afgelopen dertig jaar zijn er in Bryce Canyon 4 mensen overleden aan bliksem en 6 mensen gewond geraakt. De kansen om hier door de bliksem geraakt te worden zijn dus vele malen groter dan om rijk te worden in Vegas. Tijdens een wandeling zie ik in de verte donkere wolken in rap tempo dichterbij komen, ik denk terug aan de 2 dollar die ik ben verloren in Vegas. Hopelijk heb ik hier meer geluk. In een snel tempo keren we terug naar de camper terwijl het in de verte begint te rommelen. Precies als het begint te regenen zijn we terug bij de camper. De nummers zijn mij hier dus duidelijk gunstiger gezind dan in Vegas. Geen "lucky" number five danwel 7 voor mij!

In Bryce hebben ze zogenaamde hoodoos. Dit zijn een soort rotspilaren die zijn ontstaan door sneeuw dat smelt en weer bevriest en de regen doet vervolgens de rest. We maken meerdere hikes tussen de hoodoos door en er bovenlangs. Ze hebben hier bovendien ook enkele dieren die ik graag wil zien, waarvan de Utah prairie dog de belangrijkste is. De prairie dog geldt nog altijd als bedreigde diersoort. Maar hoe ik ook speur, ik zie er nul. Net als ik denk dat de kans om door bliksem geraakt te worden groter is dan een prairiehond in zijn natuurlijke habitat te zien, zie ik er eentje. Langs de kant van de weg en dood, dat dan wel. Maar ik kan toch de prairiehond van het lijstje halen. Rabiës is hem helaas fataal geworden vermoed ik.