Get off my lawn!!

"Wilt u dit nu opeten?" De kassamedewerker van de Walmart houdt een reep chocola voor mijn neus. Het is niet zomaar een reep, het is een chocoladereep van zeker een kilo. Ik kijk om me heen of iemand het zal merken als ik "ja" zeg. Helaas twijfel ik te lang en zie een strenge blik naast me. "Dat is voor in de havermout, hè", krijg ik te horen. Braaf schud ik mijn hoofd naar de kassamedewerker. De chocoladereep verdwijnt in het plastic zakje met de rest van de boodschappen. "Damn it!"

Dit is niet de eerste keer dat de kassamedewerker vraagt of ik iets gelijk op wil eten. Al eerder werd er een kilopak marshmallows en een kingsize chipsverpakking voor mijn neus gehouden met dezelfde vraag. Snacken tijdens het doen van boodschappen is hier blijkbaar gebruikelijk. Het winkelwagentje is hier ook op aangepast. Bovenop het karretje zit een houdertje waar je je beker met een liter cola kunt bewaren. Een liter, want alles zit hier in enorme verpakkingen. Aan deze grote verpakkingen zitten vele voordelen. Je hoeft minder vaak boodschappen te doen. Eén pak havermout van 3 kilo, één zak walnoten van 4 kilo en één pak amandelmelk van 5 liter, en we hebben weer ontbijt voor drie weken. Het nadeel is dat álles in grote verpakkingen komt. Een keertje marshmallows roosteren op het vuur? Doe dat dan maar gelijk twee weken lang, want de kleinste verpakking is een kilo. Of een keer chips mee naar het strand? Sla je avondeten dan maar over, want er zijn alleen partysize chipszakken. En wil je geen chips in een zak? Dan neem je toch een hele emmer? En is er een filmavondje omdat er weer een auto in het zand vastzit? Dan hoort daar natuurlijk popcorn bij. Wil je dan een familiezak "light butter" flavored, "butter" flavored, "extra butter" flavored of toch liever "xtreme butter" flavored? En als je dan denkt, doe eens gek, ik ga voor "xtreme butter" flavored, probeer je dan nog maar eens in te houden als de kassamedewerker vraagt: "wilt u dit nu opeten?"

"Get off my lawn" schreeuwt een man, terwijl hij zijn blaffende hond bij zijn halsband vasthoudt. We lopen op een bijna verlaten camping in Joshua Tree. Er is echter wel één plekje bezet. En precies op de campingsplaats van deze vriendelijke man ligt een mooie boulder die we willen beklimmen. De man houdt duidelijk niet van boulderaars. "Get off my lawn" schreeuwt hij weer. Ik kijk om me heen waar de camera's staan, het lijkt er op dat we in een scène van de film Gran Torino zijn beland. Snel probeer ik mijn haar nog een beetje te fatsoeneren voor mijn 10 seconds of fame. Maar er zijn geen camera's, de meneer is serieus. Er zit niks anders op dan om de campingplaats van de meneer heen te lopen naar de andere boulders die niet op zijn campingplaats liggen. "And don't come back" klinkt het nog in de verte.

Vanaf Joshua tree rijden we weer richting de kust. We zijn onderweg naar Santa Monica, vlak onder Los Angeles. En dat we in de buurt komen van Los Angeles is goed te merken. Het is niet alleen veel drukker op de weg, de zwervers en junks zijn ook terug in het straatbeeld. En met straatbeeld bedoel ik in dit geval midden op de snelweg. Op de afscheiding van de drukke achtbaans snelweg zit een vrouw. Ze is overduidelijk onder invloed van drugs. Hoe ze daar terecht is gekomen is een grote vraag, want de auto's razen met meer dan 100 kilometer per uur aan alle kanten aan haar voorbij. Hoe ze er weer vandaan komt is ook een goede vraag. Zelf lijkt ze daar niet echt over na te denken, want ze is druk bezig om wild met haar benen te schommelen terwijl ze daarbij haar handen in de lucht gooit. Haar benen zijn slecht tientallen centimeters verwijderd van de langsrijdende auto's. In Amerika kan alles.

In Santa Monica kamperen we aan het strand. Het strand heeft een boulevard dat kilometers lang doorloopt, dus we besluiten dat we wel langs de boulevard kunnen fietsen. Er zijn verschillende fietsstations en met een app kun je een fiets losmaken en vervolgens op een ander station weer terugzetten. Het waait wel een beetje hard, dus ik besluit dat een elektrische fiets wel handig is. Als Bauke Mollema rijd ik dan ook de boulevard over, ik heb geen enkele last van de tegenwind. Nouja, de eerste 10 minuten dan, daarna is de batterij van de elektrische fiets leeg en mag ik al zwetend en puffend mijn weg vervolgen. In Venice beach aangekomen zetten we de fiets weg. Als we door Venice beach lopen twijfel ik even of we niet per ongeluk in het plaatselijke gekkenhuis terecht zijn gekomen. Overal lopen, zitten, staan of liggen zwervers en junks. De ene junk schreeuwt nog harder naar iets onzichtbaars dan de ander. Het w.c. gebouwtje aan het strand hebben ze eveneens totaal overgenomen. Inclusief tenten die er tegenaan gebouwd zijn en karretjes met dekens en andere troep. In San Francisco heb ik ook wel eens over een zwerver heen moeten stappen om naar de w.c. te kunnen, maar dit gaat me net iets te ver. Gelukkig ben ik al door de spin en de ratelslang getraind om het op te houden en wacht ik wel even tot we bij het volgende toiletgebouw aankomen.

We pakken een nieuwe fiets uit een fietsstation. Ik heb nu een elektrische fiets weten te bemachtigen met een volle batterij. Deze sta ik sowieso niet meer af! We fietsen verder langs de haven, waar de miljoenenjachten over elkaar heen buitelen. Een groter contrast met de zwervers van Venice beach is er bijna niet. We eindigen de fietstocht bij de pier van Santa Monica waar we een pizza slice en loaded fries eten, want we zijn toch in Amerika.

De volgende dag vervolgen we onze weg via de Highway 1 omhoog. De eerste stop is Malibu beach, waar we even zwaaien naar het huis van 75 miljoen van Kim Kardashian. Ze is helaas niet thuis, dus vervolgen we onze weg naar Santa Barbara, Morro Bay, Big Sur en uiteindelijk Santa Cruz, waar we ons allerlaatste nachtje in de camper doorbrengen.

We hebben 5 weken in de camper geslapen, 4 staten, 6 nationale parken en een handvol stateparks bezocht. We hebben temperaturen gehad van 3 °C tot 45 °C. Eén dag heeft het geregend, de rest van de tijd scheen de zon uitbundig. We hebben geslapen aan de zee, in het bos, tussen de bergen en midden in de woestijn. We hebben beren, coyotes, herten, tarantulas, slangen, zeeolifanten en vooral heel veel eekhoorns gezien. We hebben iedere avond sterren gezocht met de startracker app, vallende sterren en de melkweg gezien en marshmallows gegeten bij het kampvuur. We hebben kilometers gehiked, gezwommen, gefietst, geklommen en gesurft, maar vooral ontzettend veel verschillende dingen gezien. Kortom, 5 weken met alleen maar hoogtepunten.

Terwijl onze laatste avond in de camper is ingegaan, probeer ik wanhopig om de nog overgebleven halve kilo marshmallows en de laatste stukken chocola te roosteren boven het vuur. We blijven toch Nederlanders, dus alles  op. Plotseling zie ik in mijn ooghoek iets bewegen. Een enorme dikke, zwarte spin komt onze campingsplaats opgewandeld. Spinnen hebben overduidelijk geen enkel respect voor de campingplaats van iemand anders. Gelukkig weet ik wel precies hoe ik dit nu moet aanpakken. "Get off my lawn!!" schreeuw ik naar de spin. "Get off my lawn!!!" Verschrikt rent de spin weg. "And don't come back!!!"