Hold on tight

16 september 2022 - Grand Canyon National Park, Verenigde Staten

"I fhaw fhat" roept de man uit, die even daarvoor uit de schaduw van een vervallen en verlaten gebouwtje tevoorschijn is gekomen. "I fhaw fhat" roept hij nog een keer terwijl hij op mij wijst. Ik vermoed dat hij zegt: "I saw that", waarmee hij waarschijnlijk doelt op het feit dat ik net daarvoor de planten naast het gebouwtje "water" heb gegeven.

We staan op een oud tankstation tussen Page en Monument Valley in. Aan de staat van de gebouwtjes en het onkruid te zien is het terrein al lang geleden verlaten. Wel staan de gebouwtjes vol met kleurrijke verftekeningen, waarop met name de Navajo bevolking staat afgebeeld.

Terwijl de man zich een weg baant door de struiken en dichterbij komt, zie ik dat hij geen tanden meer heeft. Hij wijst op de tekeningen achter mij. "I dwaw that" versta ik nu. Ik kijk naar de tekeningen en weer terug naar de man. Zijn kleren zitten vol gaten en hij ziet er uit alsof hij al jaren naast het vervallen gebouwtje bivakkeert. "Dat ziet er mooi uit" antwoord ik. Ik vraag aan de man hoe hij heet. Hij wijst op de handtekening die naast de tekeningen staat. "Wat voor naam staat daar dan?" De man gaat dichterbij de handtekening staan en staart er een tijdje naar en haalt vervolgens zijn schouders op. "Waar is je verf?" probeer ik nog. De man antwoordt dat zijn verf toevallig net op is. Maar voor 20 dollar kan hij mij wel het één en ander over de tekeningen vertellen. Ik bedank vriendelijk. "Hoe heet jij?" vraagt hij. "Maxima" antwoord ik, "ik ben de koningin van Nederland." Hij kijkt mij een tijdje aan. "Waar is je kroon dan?" "Die ligt toevallig net thuis." Ik bied hem aan dat hij voor 20 dollar op de foto mag met de koningin van Nederland. De man bedankt vriendelijk.

"We kunnen hem wel een appel geven?" "Hij heeft geen tanden, hè!" Met een paar bananen in zijn hand verdwijnt de man weer net zo snel als hij gekomen was in de schaduw van het vervallen gebouwtje. Terug naar zijn atelier vermoed ik.

Bij Monument Valley is het Forrest Gump point. De plek waar Forrest Gump besloot dat hij genoeg had gerend en weer naar huis ging. Precies op dat punt staat een man naast zijn auto. Het type Forrest Gump. Hij houdt angstvallig zijn portier vast. "Een coyote!" Hij wijst in de richting van een coyote die op enkele tientallen meters afstand staat. "Ik ben zo bang, ik durf niet bij mijn auto weg te gaan", vervolgt de man. Ik zie de angst in zijn ogen. Ik kijk hem meelevend aan. "Rabiës?" vraag ik. Hij knikt. Ik knik begrijpend. Ik voel gelijk een band. Hij is vast ook bij dezelfde mevrouw van de GGD langs geweest. Als de coyote iets dichterbij komt springt de man van schrik in zijn auto. Terwijl hij wegrijdt roep ik hem nog na dat hij niet moet vergeten om over hoogteziekte na te denken! Hij steekt zijn duim op. "Be safe!" schreeuwt hij door het half open raam.

Van Monument Valley gaan we naar de Grand Canyon. De Grand Canyon heeft daar de eerste dag niet zoveel zin in, want het onweert en het regent pijpenstelen. Van achter het raampje van de camper kijken we uit over de donkergrijze massa die zich boven de canyon heeft samengepakt. Gelukkig heeft hij er de tweede dag wel zin in en kunnen we een wandeling maken de canyon in. De wandeling, of eigenlijk moet ik zeggen "hike" want dat klinkt sportiever, gaat naar het "ooh aah point". Dit is sowieso de beste naam voor een uitzichtpunt ooit. Zoveel beter dan het vaakgebruikte, maar suffe "viewpoint". Nadat we naar beneden zijn gelopen en een paar keer "ooh aah" hebben geroepen, moeten we natuurlijk wel weer terug omhoog. Dit gaat iets langzamer dan naar beneden, maar gelukkig kunnen we het laatste stukje met de bus. Dit gaat extra snel omdat de buschauffeur precies volgens zijn schema rijdt. Door de speakers schreeuwt hij: "I am 46 seconds late, but hold on tight! I am going fast!" En zo komen we precies op tijd weer bij de camper aan.

Foto’s