Nadenken over hoogteziekte op zeeniveau

"Heb je wel eens nagedacht over hoogteziekte?" vraagt de mevrouw van de GGD mij drie dagen voor mijn vertrek. "Niet dagelijks" antwoord ik. Ze kijkt me verontwaardigd aan. "In één nacht kun je zoveel vocht vast houden" ze maakt hierbij een handgebaar wat de hoeveelheid vocht moet voorstellen, "en dan ben je hartstikke DOOD!" Ze kijkt me indringend aan en laat een stilte vallen...."Dat kan niet de bedoeling zijn" stamel ik. "Nee, inderdaad niet" antwoordt ze, waarna ze haar zin vervolgt met: "wil je trouwens ook een flesje Deet?" Verbaasd kijk ik haar aan: "nee, dat koop ik daar wel voor een fractie van de prijs waarvoor het hier verkocht wordt."  antwoord ik, verbaasd over deze plotselinge omslag. Opnieuw laat de mevrouw van de GGD een stilte vallen: "heel goed" zegt ze dan, "hier heb je gelukkig wel over nagedacht!" 

Vanaf de luchthaven van San Francisco is het ongeveer een half uur met de trein naar het centrum. Onderweg in de trein lees ik de regels door die overal in de trein staan opgeplakt: 

1. Niet wildplassen en poepen in de trein;
2. Geen gebruik maken van de w.c. als je geen kaartje hebt;
3. Geen huisdieren in de trein, behalve als ze in een reistas zitten;
4. Geen illegale wapens;
5. Niet eten, drinken of roken in de trein.

De regels zijn mij helder totdat er bij de tweede halte een man instapt met in zijn ene hand een riem met daaraan een hond zo groot als een kalf. De reistas is in geen velden of wegen te bekennen. En in zijn andere hand heeft hij een extra large fries met extra saus. Ik werp nog een blik op de regels. Misschien heb ik ze toch niet helemaal begrepen.

Bij de volgende halte stapt een jongen in. Hij gaat voorin de coupé staan en begint in zijn zakken te voelen. Na enkele seconden graaien heeft hij gevonden wat hij zocht. Uit zijn zak tovert hij een blunt tevoorschijn en begint deze gretig aan te steken. Blijkbaar is dit het teken voor enkele andere reizigers, want verderop beginnen ook twee andere jongens in hun zak te graaien. Al snel staat de coupé blauw van de rook. De jongen voorin de coupé begint hevig te hoesten, maar dit is blijkbaar geen reden voor hem om te stoppen met roken, aangezien hij al hoestend nog een flinke hijs neemt. Enigszins duizelig stappen we uit bij de derde halte, midden in het centrum San Francisco. Gelukkig net op tijd, want bij de volgende halte hadden we waarschijnlijk het wildplassen of poepen in de trein mogen aanschouwen.

De volgende dag gaan we als een goede toerist de Golden Gate Bridge bezoeken. Op de bushalte waar we staan te wachten staat met grote, schreeuwerige letters geschreven: "BUS TO GOLDEN GATE BRIDGE". Kan niet missen dus. Al snel komt er een ouder echtpaar aan gelopen. "Gaat de bus naar de Golden Gate Bridge hier?" vraagt de man. Ik wijs naar de tekst boven mijn hoofd, "ik denk het wel". De man roept zijn vrouw en geeft haar een high five. "We made it" roept hij uit. "Gaan jullie ook naar de Golden Gate Bridge?" vraagt hij vervolgens. Ik knik. De man vindt dit fantastisch en roept: "dan zijn we nu een groep die allemaal naar de Golden Gate Bridge gaan!" Hij wijst op het papier in zijn hand en de enorme rugzak "we got our map, we got our food and we got our water, we are ready to go!" Vertwijfeld kijk ik naar het enkele flesje water wat ik mee heb en de enorme rugzak op de rug van de man en de bijna net zo grote rugzak op de rug van de vrouvrowe stappen in de bus en in een kleine 20 minuten bereiken we de Golden Gate Bridge. Hier stappen we uit. De man is echter zo druk bezig met het turen naar de papieren plattegrond dat hij vergeet om uit te stappen. Terwijl de bus verder rijdt, kijkt de man beteuterd uit het raam en roept: "you're on your own now!"

Op de bonnefooi reizen we kriskras door San Francisco om alle belangrijke bezienswaardigheden te zien, na de Golden Gate Bridge volgen Lombard street, The Painted Ladies, Alcatraz, pier 39 en Fisherman's Warf.

Op de terugweg naar het hotel zien we echter ook de duistere kant van San Francisco. Op de stoep liggen tientallen daklozen in hun eigen urine en braaksel naast de door hun net gebruikte naalden. Voor de zekerheid steken we de weg over, maar na twee minuten lopen is er geen ontkomen meer aan. Er staan en liggen honderden daklozen op straat in een rij te wachten op hun gratis eten. Dat de American dream hier heeft gefaald mag duidelijk zijn.

's Avonds in bed denk ik terug aan het advies van de mevrouw van de GGD en besluit ik goed na te denken over hoogteziekte. Ik weet niet zeker of ze dit bedoelde, maar ik hoop dat het genoeg is om de nacht te overleven.

Tot ziens San Francisco! De stad met de levendige Chinatown, de lange rechte straten, de zeemist en de prachtige bezienswaardigheden. Maar ook de stad met twee gezichten, waarbij het enorme daklozenprobleem maar al te schrijnend zichtbaar is.