Pienapple juice

In rap tempo scheurt José het hectische verkeer van Lima door. Een beetje afsnijden hier, wat toeteren daar. Er is maar één regel hier in het verkeer, er zijn geen regels. Uit de  speaker van José schalt een Spaanstalig dansnummer. Hij kijk mij aan en begint aan de knoppen van de radio te draaien. "Inglés mejor" zegt hij. En na wat gedraai aan de knoppen begint Celine Dion met "my heart will go on" te spelen. Tevreden kijkt hij mij aan.

Na 27 uur reizen is Lima dan eindelijk de eindbestemming. Onderweg met José zie ik al dat Lima andere koek is dan de Verenigde Staten. Het is druk, hectisch, vies en een complete chaos. Lima is deels onveilig voor toeristen, maar ik zit in de goede buurt, wat er ook gelijk een stuk beter uitziet. Lima heeft niet al te veel bezienswaardigheden, dus we reizen al snel door naar Huacachina. 

"You with boegie?" vraagt een man mij terwijl hij een boekje omhoog houdt met wat vergeelde foto's. In Huacachina kun je inderdaad met een buggy door de enorme zandduinen rijden. Dus dat is wat we gaan doen. En daarnaast gaan we ook sandboarden. Dat leek mij van tevoren simpel en dat is het ook. Het is alleen iets steiler en hoger dan ik had verwacht. Maar dat is niet erg volgens de gids, want je kunt remmen met je voeten. Maar het is beter om het eerste stuk niet te remmen aldus de gids, want dan ga je sneller. Maar als je met je hoofd naar beneden een paar honderd meter moet afleggen, dan wil je niks liever dan remmen. En je kunt iets minder remmen dan je eigenlijk zou willen, dus al zandhappend kom ik beneden aan. Als ik vervolgens een meisje over de kop zie vliegen, dan vind ik het wel weer genoeg geweest en is het tijd om verder te gaan met de buggy. De buggy zelf denkt hier echter anders over, want de motor start niet meer. De APWB wordt gebeld en met grof geweld wordt de buggy aangeduwd tot hij weer start. Er blijven enkele onderdelen van de buggy achter in de woestijn, maar dat mag de pret niet drukken. De buggy weet ons weer terug te brengen naar onze tent aan de rand van de woestijn waar we de nacht doorbrengen.

Om de lange afstand naar Arequipa te overbruggen nemen we een nachtbus. We zijn toch Nederlanders en een nachtbus scheelt centjes, want we hoeven een nachtje niet in een hotel te slapen. In de tent naast ons zitten nog andere Nederlanders, die met dezelfde nachtbus gaan. Zoals goede Nederlanders betaamt besluiten we de taxi naar het busstation te delen. Dat scheelt immers nog meer geld. De meneer bij de receptie kijkt een beetje raar als we vragen om één taxi voor 4 personen en 4 backpacks en 4 daypacks. "Dat past niet" zegt hij. Maar natuurlijk past dat wel. Met 2 backpacks achterin de kofferbak, eentje voorin, eentje over iedereen op de achterbank heen en de andere tassen op het dak, besparen we twee euro per persoon. En we zijn milieubewust bezig, want er rijdt maar één auto naar het busstation. En wat voelt dat goed nadat ik een paar dagen daarvoor nog 27 uur gevlogen heb. Eindelijk iets terug gedaan voor het milieu!

De nachtbus doet er 13 uur over en halverwege merk ik dat de cavia en alpaca die ik als lunch heb gegeten niet zo goed vallen. Het helpt ook niet mee dat de bus door de bergen rijdt en aan alle kanten schudt. Ik haast me naar de w.c., maar als ik aan de deur trek gaat deze niet open. Lichte paniek slaat toe. De tijd dringt. Inmiddels zijn we met z'n tweeën aan de deur aan het trekken en duwen. Na 5 minuten duwen, gaat de deur dan eindelijk open, net op tijd!

In de ochtend komen we aan in Arequipa. De eigenaar van het hotel staat in zijn pyjamabroek het ontbijt klaar te maken, wat onder meer bestaat uit "pienapple" juice. Terwijl de panfluit muziek iets te luid uit de boxen klinkt, heeft hij ook wel iets voor mij. Het is een Peruaans geheim recept wat helpt tegen ziekte. Hij haalt een flesje tevoorschijn met een gele substantie. Als je daar aan ruikt, dan voel je je heel snel beter. Braaf snuif ik aan het flesje. Later gaan we dit soort flesjes nog heel vaak zien. Het wordt door sommige mensen condor pis genoemd, maar het bestaat uit een mengsel van cocabladeren, eucalyptus en nog wat andere bladeren. Het zou werken tegen hoogteziekte.

Arequipa is ons verblijf voor de komende dagen. We hebben hiet goed over nagedacht, want Arequipa ligt op 2400 meter hoogte. Dit is een goede plek om alvast aan de hoogte te wennen, voordat we echt heel hoog gaan. De mevrouw van de GGD zal trots zijn.