Bananabread fee

"It's aloha Friday, no work till Monday" schalt uit de speakers terwijl ik over de Likelike highway richting Honolulu rijd. Voor mij rijdt een auto met als kenteken "msl boy", wat denk ik een afkorting is voor "mussel boy". Hij houdt vast van vis.

Aangekomen bij Waikiki beach moeten er eerst boodschappen gedaan worden. Ze hebben hier ook een Walmart en ik kan niet wachten om de begroeting van de greeter te horen. De greeter heeft een bloem in haar haar en een bloemetjesblouse aan. "Aloha" roept ze, terwijl ze een "hang loose" gebaar maakt. OMG, zoveel beter dan de greeters op het vaste land.

Eén van de bekendste gerechten van Hawaii is natuurlijk de pokebowl. Dit kun je dan ook op elke straathoek krijgen. De pokebowls zijn niet alleen veel lekkerder dan die je in Nederland kunt krijgen, ze zijn hier ook veel minder krenterig met de vis. Eén pokebowl en een halve kilo rauwe vis verder, weet ik een klein beetje hoe een zeehond zich voelt.

Met mijn buik vol rauwe vis en een snorkel uit de supermarkt is het tijd om de noordkant van het eiland te verkennen. De Hawaiiaanse eilanden staan bekend om de goede snorkelcondities. En dat blijkt ook wel, want al snel zwemt de Humuhumunukunukuapua’a om me heen. Vervolgens komt er een zeeschildpad voorbij en heel veel andere vissen met écht moeilijke namen. De vissen komen heel dichtbij en zelfs de schildpad doet alsof ik niet besta. Waarschijnlijk zien ze me als soortgenoot omdat ik drie rauwe tonijnen in mijn buik heb. Nu weet ik dus waarom ze hier pokebowl eten.

In de camper heb ik de vier manieren geleerd waarop je kunt zwaaien. Die heb ik hier allemaal moeten afleren. Als iemand je hier voor laat of op je wacht bij een eenbaansbrug, dan doe je namelijk de "hang loose". Niks geen dramatische of ongeïnteresseerde zwaai. En ook als je iets hebt gekocht bij een winkel doet de medewerker ter afscheid de "hang loose". Eigenlijk kan de hang loose bij alles wat je doet.

Van Oahu is het een half uurtje vliegen naar Kauai. Kauai staat ook wel bekend als Garden Isle omdat het zo groen is en er vele watervallen zijn. Ongeveer 80 procent van Kauai is onbereikbaar over land. Er zijn geen wegen of wandelpaden. Deze stukken zijn alleen met een helikopter te bereiken. Ik wilde dat doen in een helikopter zonder deuren, maar op de dag dat het kon, is het weer zo slecht dat de vlucht wordt geannuleerd. Het regent uiteraard wel vaker op de eilanden van Hawaii, het is immers niet voor niks zo groen. Sterker nog, op mount Wai'ale'ale op Kauai valt 9.763 mm regen per jaar. Het staat daarmee in de top 5 van natste plekken op aarde. Ook Maui heeft meerdere plekken in de top 10. Uiteindelijk weet ik op het laatste moment voor de volgende dag nog een helikoptervlucht te boeken. Deze helikopter heeft helaas wel deuren, maar ik heb wel flinke "lightning" korting omdat ik op het laatste moment boek. En daar doe je het als Nederlander toch voor.

Voor de vlucht word ik gewogen. Want  de zitplaats in de helikopter gaat op basis van gewicht. Het is immers wel zo fijn als we tijdens het vliegen niet helemaal scheef hangen. De weegschaal is zo discreet dat ik zelf niet kan zien wat ik weeg. Na zes weken reizen wil ik echter wel weten wat de schade is. "Hoeveel is het?" vraag ik. "Dat zeg ik liever niet hardop" zegt de mevrouw achter de balie. Oh nee, zou het zo erg zijn? Ze krabbelt een getalletje op een papiertje en schuift het discreet onder mijn neus. Ik kijk naar het drie cijferige getal op het papier, dat kan toch nooit kloppen?! Geschrokken kijk ik haar aan. Pounds mompelt ze snel. 

Mijn gewicht levert me een plekje voorin naast de pilote op. We vliegen in bijna een uur over de waterval die ook in de eerste Jurassic Park film zit, verschillende andere watervallen, een canyon en de Na pali kustlijn. De helikoptervlucht is absoluut een hoogtepunt van de reis tot nu toe. 

"Waar kom je vandaan?" "Nederland" "Oh, wat leuk, ik ga volgend jaar ook naar Kopenhagen." Of: "Nederland, dat is een onderdeel van Denemarken, toch?" Of: "Ah, Nederland, dat is een stukje van Holland, hè?" Of: "Ja, Duits is echt een mooie taal." Het mag duidelijk zijn dat Nederland nog niet echt op de kaart staat bij de Amerikanen, of dat Amerikanen niet echt verder kijken dan Amerika zelf. Ik knik braaf op alles "ja". Dat is extra leuk voor de volgende Nederlander die wél probeert uit 't leggen dat hij geen Deen is en al helemaal geen Duits spreekt.

Van Kauai is het ongeveer driekwartier vliegen naar Maui. Voor vertrek krijg ik een mail van het hotel met als titel "chargeable fees". Vlekken of weggeraakte handdoeken kosten 25 dollar. Als je wilt veranderen met welke creditcard je betaalt: 20 dollar. Raak je je sleutels kwijt: 45 dollar. En het veranderen van de code van je sleutelkastje is een dure, 70 dollar. De mooiste is de zogenaamde "sand fee". Als er veel zand in je appartement ligt dan moet je 50 dollar "sand fee" betalen. De mail roept zoveel vragen op. Hoeveel kost modder dan? Wat kost het stuk maken van je sleutel? Wat als je handdoek geen vlek heeft maar een scheur? Mag je wel ademhalen in je appartement? 

Bij aankomst benadrukt de mevrouw bij de receptie de sand fee nog even. Naast het appartement staat een douche waar je het zand kan afspoelen, dus denk erom, geen zand in het appartement. Wat een fijn ontvangst. Gelukkig kan je via booking.com altijd even een review achterlaten.

Op Maui kun je naast snorkelen, pokebowl eten en naar het strand gaan ook naar Hana rijden. Het gaat niet om de plaats Hana, maar om de "road to Hana". Dit is namelijk een smalle kronkelweg die je langs de kust en de watervallen van Maui leidt. In totaal is het een kleine dag rijden als je meerdere stops maakt. Nou leek het wel een goed idee om er een rondje van te maken en via een andere weg terug te rijden. Google maps zegt dat het kan, dus dan kan het. En in het begin kan het prima. Het is een mooie verharde weg, met een mooi uitzicht. Maar al snel wordt de weg smaller en smaller. Tot hij uiteindelijk ook niet meer verhard is. Een onverharde smalle weg met gaten, waar de auto net op past is alles wat er nog over is. Teruggaan is geen optie, want dat is zeven uur rijden. Doorrijden is eigenlijk ook geen optie, want de huurauto mag eigenlijk niet op een onverharde weg. Iets met een chargeable fee. Maar de weg ziet er niet heel slecht uit, en het is vast maar een klein stukje en Google maps zegt dan het kan. Dus de keuze valt op doorrijden. Het kleine stukje onverharde weg blijkt een hele lange onverharde weg. Na een uur rijden over slingerweggetjes die vol hangen met lianen, veel bidden dat de banden heel blijven en er geen tegenligger aankomt en proberen de gaten te ontwijken, gloort er hoop aan de horizon. Een verharde weg. Ik snap nu eindelijk waarom iedereen naar Hana rijdt en daarna weer teruggaat...

Terug in het appartement neem ik een hap van het bananenbrood wat ik heb gekocht op de weg naar Hana. Een stukje valt op de grond. Ik kijk er verschrikt naar. Snel bel ik de receptie op: "hoe hoog is de bananenbrood fee?"