That's bitchin' awesome

"Ik zie er weer eentje aankomen." "Hoe zal k zwaaien?" "Doe de dramatische zwaai." Elke keer als je dezelfde camper voorbij ziet rijden, dan is het de bedoeling dat je naar elkaar zwaait. De eerste keer dat we dezelfde camper zagen aankomen, wisten we dit niet. "Waarom zwaaien ze? Is er iets met onze lichten?" Maar al snel kwam het besef dat we nu tot een community behoren. En leden van een community zwaaien nou eenmaal naar elkaar. Je hebt daarvoor verschillende technieken. De meest simpele is de "ongeïnteresseerde zwaai". Dan hou je je handen aan het stuur en steek je één of twee vingers op. Dan is er de "nonchalante zwaai". Dan hou je nog steeds je handen aan het stuur, maar dan steek je al je vingers op. Vervolgens heb je de "normale zwaai", deze is al iets enthousiaster. Dan laat je het stuur met één hand los en breng je je hele hand omhoog. En tot slot de ultieme favoriet en de meest enthousiaste de "dramatische zwaai". Hierbij breng je niet alleen je hand omhoog, je brengt hem ook nog naar voren, dichtbij het raam. Zodat het goed zichtbaar is. En dan maak je wilde, wuivende bewegingen. Zodra je een soortgelijke camper ziet aankomen, moet je de techniek gaan bepalen. Als je kiest voor de "ongeïnteresseerde zwaai", maar de ander doet de "dramatische zwaai", dan is dat uiteraard niet erg respectvol. Maar doe je zelf de "dramatische zwaai" en je krijgt slechts de "ongeïnteresseerde zwaai" terug, dan geeft dat ook geen fijn gevoel. Keuzestress dus!

Naast de keuzestress van het zwaaien, geeft de camper ook de nodige aanleiding tot vragen. In elke plaats wordt er wel een keer door iemand gevraagd hoe de camper bevalt, waar we hem hebben gehuurd en hoeveel hij kost. En dit gaat allemaal op de Amerikaanse manier. Zo staan we op de parkeerplaats bij een willekeurige Walmart, waar een man van middelbare leeftijd de binnenkant van de camper bekijkt. Als hij de magnetron ziet, die we overigens nog nooit hebben gebruikt, roept hij uit: "that's bitchin' awesome, man!" Op een andere parkeerplaats ergens in een national park vraagt een man hoe de camper bevalt. "It's small, but..." begin ik de zin. Maar de man laat me niet uitpraten. "That's great, 'cause you're small people and we are small people too", roept hij uit terwijl hij op zichzelf en zijn vrouw wijst. Verbaasd kijk ik de man aan. Maar het gesprek is blijkbaar alweer geëindigd want het echtpaar loopt weer verder. "Great talkin' to ya" zegt hij terwijl hij nog even zwaait.

We zijn in Coconino national forest voor wat "camping in the woods" en wat boulderen. Het is inmiddels donker en ik moet naar het toilet. Terwijl ik met mijn headlight die kant oploop, valt mijn oog op iets donkers. Als ik mijn headlight erop schijn zie ik een dikke spin ter grootte van mijn hand, lijkend op een vogelspin, richting de w.c. deur sjokken. Shit, ik wist niet dat er een rij voor de w.c. zou zijn. Teleurgesteld keer ik terug naar de camper. Het toiletbezoek slaan we vanavond even over.

De volgende dag besluit ik dat het beter is om de w.c. links te laten liggen vanwege de spin die daar blijkbaar woont en gebruik te maken van het buitentoilet, genaamd de struiken. Terwijl ik bezig ben om mijn broek naar beneden te wurmen klinkt er plots vlak naast mij een huiveringwekkend geluid. Het geluid van bezeten sambaballen die dronken muziek maken. Onder de stenen zit een ratelslang die heeft besloten om mij te laten weten dat hij daar zit. Hij is overduidelijk niet gecharmeerd van mijn blote billen tussen de struiken. Snel hijs ik mijn broek weer op. Het toiletbezoek slaan we deze ochtend ook maar even over.

Van Coconino reizen we via de route 66 naar Oatman. In de straten van Oatman hebben de ezels het voor het zeggen. Omdat ze waarschijnlijk gewend zijn om eten te krijgen gaan ze nergens meer voor aan de kant, ook niet voor de camper. Het is dus geduldig wachten totdat ze zelf besluiten om aan de kant te gaan voordat we route 66 kunnen vervolgen naar Joshua tree. Het lukt ons om net voor het donker aan te komen. Vlak voor onze aankomst zie ik een grote Walmart langs de kant van de weg. Snel geef ik een ruk aan het stuur. Nadat ik de greeter van Walmart gedag heb gezegd loop ik direct door naar de toiletten. Eindelijk even rustig naar de w.c.!