Fat and sassy

"Heb jij het adres ingevoerd?" "Ja, maar alleen de plaats, de parkeerplaats zoeken we wel als we daar zijn, want we hebben geen internet hier." We zijn onderweg naar de oudste sequoia ter wereld. Deze bevindt zich in het zuiden van Yosemite. Na iets meer dan een uur rijden komen we aan op de plaats van bestemming, Mariposa. "Zie jij al bomen? "Nee, sequoia's zijn toch heel groot? In geen velden of wegen zijn echter bomen te bekennen. Nadat we zijn ingelogd op een lokale wifi blijkt dat we naar Mariposa grove hadden moeten gaan, wat ruim een uur rijden de andere kant op ligt. Zo zie je maar weer dat onderdeel zijn van de Google maps generatie ook zo zijn nadelen heeft. Zonder internet is navigeren toch een stuk moeilijker. Wie gebruikt er tegenwoordig nou ook zo'n papieren kaart? Wij in ieder geval niet. Maar gelukkig hebben we geen last van FOMO (voor de (oude) generatie van vóór Google maps; FOMO = fear of missing out) en besluiten we de oudste sequoia ter wereld te bewaren voor een andere trip.

We slapen op een camping in Kings Canyon national park, die we een dag van tevoren hebben geboekt. Op het moment van boeken waren er nog precies twee plekjes over. Aangekomen bij de camping zien we dan ook een groot bord staan: "full" en ook als we de ingang van de camping oprijden zien we een bord waarop staat dat je enkel met een reservering hier kunt slapen. Dat hebben wij, dus dat komt goed uit. Bij de camping is er niemand bij de receptie, het ziet er verlaten uit. Maar dat geeft niet, want we weten welke plek we hebben gereserveerd. We staan ergens achteraan op de enorme camping midden in het bos. We rijden over slingerpaadjes en heuvels verder het bos in, terwijl alle campingplaatsen die we voorbij rijden leeg zijn. Na meer dan 100 lege plekken beginnen we ons af te vragen of er misschien iets niet klopt. Het is inmiddels al avond en als de camping vol was dan zouden er toch wel meer mensen moeten zijn? Ik heb genoeg horrorfilms gezien om te weten dat je in dit geval moet maken dat je weg komt. Het gezelschap besluit echter anders, en vindt dit een prima plek om te overnachten. Ik probeer wanhopig nog met wat horrortitels te strooien: Cabin in the woods, The forest, The hills have eyes, Wrong turn 1 tot en met 4. Maar niets helpt. We gaan de nacht doorbrengen op de compleet verlaten, maar zogenaamd volle camping. Precies wat mensen in een horrorfilm ook zouden doen. "The blair witch" mompel ik nog. Maar er wordt niet meer geluisterd. 

Terwijl de avond valt maken we vuur en eten we marshmallows op de verder verlaten plek in het bos. Terwijl de melkweg aan de hemel zichtbaar wordt en de vallende sterren ons om de oren vliegen, moet ik plassen. Er zijn wel toiletten maar die zijn een stuk terug en midden in het inmiddels volledig donkere bos. Mensen die er voor kiezen om alleen het donkere bos in te gaan, gaan er altijd als eerste aan in horrorfilms. Omdat ik de nacht graag wil overleven besluit ik ter plekke dat een buitentoilet naast de camper ook prima is. Zo geniet je immers pas echt van het buitenleven. "Hoorde jij dat ook?" Ik schijn paniekerig met mijn headlight in het rond. Er is niks te zien. "Misschien was het een beer ofzo". Om mijn overlevingskansen te vergroten besluit ik daarop om in de camper te gaan liggen en te gaan slapen. Geen domme horrorkeuzes voor mij!

De kans dat we daadwerkelijk nog een keer een beer gaan zien stijgt met de dag, wat zeg ik, met het uur. Beren komen namelijk af op de geur van eten en andere dingen die zij lekker vinden ruiken. Zeker zo aan het einde van de zomer wanneer ze zich helemaal "fat and sassy" willen eten voor de winter. Dit zijn overigens niet mijn woorden, maar die van de ranger van de camping van Yosemite. Ze hield hierbij een blikje met gaten in haar hand. Schijnbaar had een hongerige beer een keer dat blikje opengemaakt. Inmiddels hebben wij ook de nodige "geur" om ons heen verzameld. Niet omdat we geen douche hebben, maar omdat we 's middags vaak brood met hummus eten. En hier ligt bovenop de hummus standaard een bolletje gebakken knoflook. Nu we inmiddels drie bakjes hummus op hebben, lijkt me een nieuwe confrontatie met een beer dan ook zeer groot.

En ja hoor, de volgende dag is het dan zo ver. Duidelijk aangetrokken tot onze geur zien we een moederbeer met haar jong lopen in het bos. Deze keer zijn het zwarte exemplaren. Terwijl we onze (knoflook)adem inhouden om te voorkomen dat ze dichterbij komen, wachten we rustig tot ze weer weggaan, dieper het bos in. Wij kunnen daardoor onze weg vervolgen naar Sherman. Sherman is de grootste boom ter wereld qua volume. Hij is dus niet de breedste, de breedste hebben we de dag ervoor al gezien, en ook niet de hoogste boom ter wereld, maar wel de grootste. En dat is duidelijk te zien, Sherman is  gigantisch. Het is duidelijk dat Sherman niet meer "fat and sassy" hoeft te worden voor de winter....