Good fire

Grondig bestudeer ik op Wikihow hoe je in zeven stappen een goede "Walmart door greeter" kunt worden. Een Walmart greeter is een Walmart medewerker die als taak heeft om bij de deur te staan en binnenkomende klanten te groeten. Om een goede Walmart door greeter te worden moet je onder andere de klant aankijken en lachen. Je hoeft niet noodzakelijkerwijs "welcome to Walmart" te zeggen. Je kunt ook zeggen: "hello, how are you?" en je mag zelfs "how are you doing?" zeggen. Dat klinkt mij in ieder geval goed in de oren, een baan met veel vrijheden. 

Als ik aankom bij de Walmart ben ik dan ook benieuwd hoe een echte professional dit aanpakt en loop ik de winkel in. Voordat ik bij de deur ben zie ik de greeter al staan. Terwijl ik dichterbij kom wacht ik in spanning af welke begroeting de greeter aan mij zal gaan geven. Ik hoop vurig op iets origineels. Iets wat alleen iemand met jarenlange ervaring zou zeggen. Terwijl ik door de deur loop ziet de greeter mij en ze lacht. Dit doet ze in ieder geval al goed volgens de omschrijving van Wikihow. Ze opent haar mond en zegt zachtjes: "hello", waarna ze haar blik richt op de klant achter mij. Zwaar teleurgesteld loop ik door. Greeter bij Walmart zijn is duidelijk een vak apart.

Op Instagram zie ik dat Alex Honnold weer in de Verenigde Staten is na maanden in Groenland te zijn geweest. Terwijl we naar Yosemite rijden hoop ik dat we Alex hier tegen gaan komen, zodat hij ons de tricks van het freesoloën kan bijbrengen. We hebben namelijk geen crashpads bij ons en deze zijn ook niet te huur Yosemite. Ze hebben hier echter wel veel boulders, dus we kunnen de free solo tips van Alex goed gebruiken om toch een beetje te kunnen boulderen.

Om Yosemite binnen te komen rijden we over de Tioga pass. Op het hoogste punt staat een bordje "elevation 9945". Dit gaat om 9945 feet wel te verstaan. Maar hoeveel feet is een meter ook alweer? Wat heen en weer gereken leert ons dat we op een hoogte zijn van 3031 meter. Een nieuw record deze trip! En uiteraard heb ik nergens last van aangezien ik de laatste tijd de tip van de mevrouw van de GGD goed heb opgevolgd en veel over hoogteziekte heb nagedacht. Dankbaar voor het goede en grondige consult van de GGD vervolgen we onze weg in Yosemite.

We slapen op een camping midden in Yosemite die we vijf maanden van tevoren moesten boeken. Het boeken van een camping hier is topsport. Je kunt niet rustig gaan kijken welke plek je wilt en je kunt geen seconde verslappen. Het boeken van een camping in Yosemite gaat namelijk net als het boeken van kaartjes voor een populair concert. Je logt in op meerdere computers en telefoons. Zodra het tijd is om te boeken klik je zo snel mogelijk een willekeurige campingplaats aan en hoop je dat niemand je voor is en dan druk je op reserveren. Binnen enkele seconden is alles uitverkocht. Bij ons lukte het om een plek te bemachtigen waardoor we nu vier nachten midden in Yosemite kunnen slapen.

De eerste ochtend in Yosemite is het uiteraard tijd om te gaan boulderen. Alex heeft zich helaas nog niet laten zien, waardoor we genoodzaakt zijn om enkel voor lage boulders te kiezen. Dit mag de pret niet drukken, het is immers nog steeds boulderen in Yosemite. 

De volgende dag lopen we de mist trail die ons naar de Fernal en de Nevada waterval leidt. De trail is vernoemd naar de mist die van de waterval afkomt. Nu is het eind zomer en dus is de waterval is op zijn kleinst en er is weinig mist van de waterval te bekennen. Des te meer "mist" is er echter van een bosbrand ergens anders in Yosemite. Maar dit schijnt een "good fire" te zijn aldus de vrijwilligster van de camping, want het is een laag vuur. Blijkbaar bestaan er dus verschillen tussen goede en slechte vuren en hoge en lage vuren. Na 15 kilometer stijgen en uiteraard weer dalen komen we aan op de camping waar we nog even gaan zwemmen in de ijskoude rivier. Dit is even doorbijten, maar gelukkig hebben we wel voor hetere vuren gestaan!