Hurry!

Zaterdagavond is filmavond. Niet letterlijk deze keer, want we hebben geen televisie of internet. We hebben wel iets wat hierbij in de buurt komt, namelijk een camping op het strand. Nouja, camping....een strand met enkele w.c. hokjes. Je kunt een plekje ergens uitzoeken op het strand voor je camper en dan kijk je uit over Lake Powell. Het eerste deel van het strand heeft een enigszins verhard pad, waar je redelijk makkelijk overheen kunt rijden. Dichterbij het meer is het gewoon zand. Ieder weldenkend mens weet dat je niet met je camper op dat gedeelte van het strand moet komen, tenzij je een vierwiel aangedreven variant hebt. Voor de niet weldenkende mensen staat er aan het begin van het strand nog een groot waarschuwingsbord. Nou zijn er ook niet weldenkende mensen die niet lezen, en deze mensen zorgen voor de nodige vermaak op de zaterdagavond.

Vlak nadat wij onze campers op het verharde gedeelte van het strand hebben gezet staat de eerste camper al vast in het mulle zand. Snel pakken we de stoeltjes uit de camper en zetten deze neer in het zand. We zitten eerste rij en dat zonder te betalen. Er wordt geduwd, getrokken en gegraven, maar de camper staat muurvast. Na ongeveer een half uur komt de lokale sheriff het strand opgereden. De sheriff haalt wat touwen uit de auto en weet de camper los te trekken. De camper kan weer verder en vervolgt zijn weg omhoog naar het verharde gedeelte. Halverwege staat hij echter weer vast. De sheriff is overduidelijk ook toe aan weekend, want van hem zijn enkel nog wat optrekkende stofwolken te zien. De camper staat nu echt muurvast en snel pakken we de cola en de chips erbij. Pathé kan hier nog een puntje aan zuigen. Het hele feest begint opnieuw. Er wordt geduwd, getrokken en gegraven, maar alles zonder resultaat.

Inmiddels is het donker geworden en staat de camper nog altijd vast. Na een tijdje komt er een pick-up het strand oprijden. De mensen uit de camper beginnen driftig te zwaaien. Nu begint het hoogtepunt van de film, de pick-up gaat de camper uit het zand trekken. Dit gaat niet zonder slag of stoot, want de camper staat echt muurvast. Pas na een poging of tien lukt het de pick-up om de camper los te krijgen. Omdat dit met grof geweld is gegaan, sleept de voorbumper van de camper over de grond. Je moet er blijkbaar wat voor over hebben om dichtbij het water te staan.

We zijn in Page. Page ligt op de grens van Utah en Arizona. En tussen Utah en Arizona zit een uur tijdsverschil. We slapen in Utah, maar we spenderen overdag de meeste tijd in Arizona. Dan gaat het dus als volgt: "hoe laat is het?" "Utah of Arizona tijd?" "Waar zijn we nu eigenlijk?" "Dat weet ik niet zeker" "Mijn telefoon zegt 14.15 uur" "Oh, mijn telefoon zegt 15.15 uur" "damn it!"....

We bezoeken Horsebend shoe. Nee, Shoehorse bend. "Hoe heet dat ding ook alweer?!" Juist, we bezoeken Horseshoe bend. Dit is een heel tof natuurfenomeen. Vooral omdat je, terwijl je er naar toe loopt, niks ziet. Pas als je echt over de rand kunt kijken zie je de rivier en de afgrond. Wikipedia leert mij allerlei interessante feitjes over Horsehoe bend. Elk jaar sterven hier mensen omdat ze de perfecte selfie willen nemen. De rotsen zijn heel steil en er is niet overal omheining. Elk jaar maken mensen hier dan ook hun laatste foto. We zien hier dezelfde soort mensen als de mensen die met hun camper het zand in rijden. Er zijn mensen die op de rand liggen terwijl ze een selfie nemen, mensen die op enkele centimeters van de rand staan om zo een goede foto te nemen en mensen die even lunchen terwijl hun benen over de rand bungelen. Living on the edge wordt hier duidelijk heel letterlijk genomen. 

In de buurt van Page ligt tevens de Antelope Canyon. Een smalle canyon met aparte vormen waar in de middag de zon door een paar kleine kiertjes schijnt en er lichtstralen in de canyon ontstaan. Het gebied waarin de canyon ligt is in handen van de Navajo indianen en is enkel met een tour te bezoeken. En hoewel de canyon schitterend is en de zon de canyon een magische gloed geeft, wordt gelijk weer duidelijk waarom ik niet van tours hou. Als eerste is het dragen van een mondkapje verplicht, ook buiten, terwijl dit in de rest van de Verenigde Staten niet geldt. Maar veel erger nog is dat alles om geld draait en het enige doel is om zoveel mogelijk betalende mensen door de canyon heen te jagen. En door de canyon heen jagen kan hier letterlijk worden genomen. Onze "gids", tussen aanhalingstekens want ze heeft geen enkele informatie over de canyon verschaft, drijft ons op als wild vee. Je mag wel een foto nemen, maar ze schreeuwt dan wel in je oor: "Hurry! Hurry! Just one click! Hurry!! Want achter ons verschijnt de volgende groep alweer. Je mag ook niet vooruit lopen, want dan loop je tegen de groep voor je aan. Als het niet snel genoeg gaat dan knipt ze bovendien in haar vingers terwijl ze schreeuwt: "HURRYYY!!!! Van schrik laat ik een paar keer bijna mijn telefoon vallen. Al snel besluit ik mijn rechten als betalende klant volledig te benutten. Hoe harder ze schreeuwt, hoe meer foto's ik maak. Omdat ze vaak tegen mij schreeuwt heb ik uiteindelijk een telefoon vol met foto's van de Antelope canyon. Hoewel de Antelope canyon zeker een aanrader is en ik nooit eerder iets vergelijkbaars heb gezien, is het een grote schande dat deze canyon totaal kapot gecommercialiseerd is. Regulatie van het aantal bezoekers is prima, maar niet op deze manier. 

Gelukkig staan we die avond nog een keertje op de camping op het strand. Als we onze camper neerzetten zien we de eerste auto al vast staan in het zand. "Hurry!!! Hurry!!! Zet de stoeltjes buiten, de film gaat beginnen!"